Gelecekte bir gün, kendine, "Peki, bütün bunlar olurken ben ne yapıyordum?" diye sorduğunda,
"Karanlıktan korkarak, karanlıktan nefret ederek, karanlığa lanet okuyup, sürekli karanlığa bakıp sadece karanlıktan bahsederek günlerimi geçiriyordum. Umutsuzca, çaresizce, aslında geleceğine de inanmadan ışığı bekliyordum ya da birileri gelsin, şu kara bulutları dağıtsın istiyordum," yerine;
"Karanlıktan korkuyordum, karanlığa öfkeliydim ve karanlık bana derin bir keder veriyordu... Ama varlığımla karanlığı çoğaltmak ya da bir yerlerden bir ışığın gelmesini beklemek yerine hevesle, sevgiyle ve cesaretle, 'ışık olmayı' öğreniyordum," demek ister miydin?
Ben istiyorum. Işık olmak istiyorum, yeniden.
Durmadan şikayet edip hiç hareket etmeyenleri, insanları birbirinden ayıran, uzaklaştıran zihniyetleri, çevresine sevgi yerine korku aşılayanları, sözleri kin, nefret, hasetlik, alay, yargı barındıranları kendi hallerine bırakmayı, mecburen içlerinde olduğum anlarda bile onlardan olabildiğince uzak kalmayı seçiyorum.
O kara bulutlarda benim de payım olduğunu fark etmeyi ve eyleme geçerek, karanlıktaki payımı sabırla, sevgiyle ve şefkatle ışığa dönüştürmeyi seçiyorum.
Günün birinde, kendime "Peki, tüm bunlar olurken ben ne yapıyordum?" diye sorduğumda: "Işık olmayı öğreniyordum, ışığın ta kendisi olduğumu hatırlıyordum," demek istiyorum.
Niyetim, gerçeğim, andım olsun.
"Karanlıktan korkarak, karanlıktan nefret ederek, karanlığa lanet okuyup, sürekli karanlığa bakıp sadece karanlıktan bahsederek günlerimi geçiriyordum. Umutsuzca, çaresizce, aslında geleceğine de inanmadan ışığı bekliyordum ya da birileri gelsin, şu kara bulutları dağıtsın istiyordum," yerine;
"Karanlıktan korkuyordum, karanlığa öfkeliydim ve karanlık bana derin bir keder veriyordu... Ama varlığımla karanlığı çoğaltmak ya da bir yerlerden bir ışığın gelmesini beklemek yerine hevesle, sevgiyle ve cesaretle, 'ışık olmayı' öğreniyordum," demek ister miydin?
Ben istiyorum. Işık olmak istiyorum, yeniden.
Durmadan şikayet edip hiç hareket etmeyenleri, insanları birbirinden ayıran, uzaklaştıran zihniyetleri, çevresine sevgi yerine korku aşılayanları, sözleri kin, nefret, hasetlik, alay, yargı barındıranları kendi hallerine bırakmayı, mecburen içlerinde olduğum anlarda bile onlardan olabildiğince uzak kalmayı seçiyorum.
O kara bulutlarda benim de payım olduğunu fark etmeyi ve eyleme geçerek, karanlıktaki payımı sabırla, sevgiyle ve şefkatle ışığa dönüştürmeyi seçiyorum.
Günün birinde, kendime "Peki, tüm bunlar olurken ben ne yapıyordum?" diye sorduğumda: "Işık olmayı öğreniyordum, ışığın ta kendisi olduğumu hatırlıyordum," demek istiyorum.
Niyetim, gerçeğim, andım olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder