Aklımda sağa sola uçuşan cümleleri not almaya çalışıyorum bir yandan, her birini gittiği yerin tam tersine, bazen çaprazlamasına yazıyorum, bazen de kucaklayıp tüm sözcükleri atıyorum havaya, odaya dağılıyorlar koltuğun altına, halının kıvrılan köşesine saklanıyorlar çünkü her biri kedi için bir oyun.
Kendime bir kahve koyup otursam, kedimin avlarından öykü yapsam diyorum ya da yuvarlanıp dolabın açık kalan kapağından içeri girmeye çalışan şu üç tombul harfi yakalasam... Ama yapamıyorum. İçimde, karşımda, her yanımda sözcükler ama sanki dilimi kesmişler, yazamıyorum.
Kendime bir kahve koyup otursam, kedimin avlarından öykü yapsam diyorum ya da yuvarlanıp dolabın açık kalan kapağından içeri girmeye çalışan şu üç tombul harfi yakalasam... Ama yapamıyorum. İçimde, karşımda, her yanımda sözcükler ama sanki dilimi kesmişler, yazamıyorum.
O zaman odanın kapısını kapıyorum. Kütüphaneye gidiyorum uyuyanlar ürkmesin diye parmaklarımın en ucunda, yüreğimin değil de karın boşluğumun sesini dinleyerek bir-iki kitap seçiyorum. Sonra sadık yol arkadaşımın, dört tekerlekli küçük bavulumun yanında alıyorum soluğu, kapağını şefkatle açmış beni bekliyor. Bir pantolon, iki tişört... Hazırım, diyorum, sözcükler evde kalsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder