Bir süredir böyle derken buluyorum kendimi. Hayal kırıklığına uğramış bir halim yok. Şaşkın da değilim. Eskiden de görürdüm satırların arasını, görünenin arkasını. İçim sıkılır, dilim sivrilir, öfkelenirdim. Küstüğüm de olmuştur. Şimdi izliyorum. Olanlar ve gelenler karşısında öylece duruyorum.
Yazmak istediğim çok şey var aklımda, gözümde. Henüz nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Üstelik şu sıralar fazla zaman da yok, yola çıkacağım. Belki orada yazarım. Kucağımda defterim, elimde kalem, anlatırım da anlatırım. Belki.
Yazmak istediğim çok şey var aklımda, gözümde. Henüz nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Üstelik şu sıralar fazla zaman da yok, yola çıkacağım. Belki orada yazarım. Kucağımda defterim, elimde kalem, anlatırım da anlatırım. Belki.
Bir süre yokum. Galiba bahara kadar. O zamana dek blog, hayali köpeğim Bob'a emanet. Aslında hayalimdekine pek benzemiyor ama insan neyi ne zaman seveceğini de bilemiyor.Dedim ya, hayat çok acayip. İnsanlar, köpekler filan...
Fotoğraf: photostock
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder